Wśród tytułów, które naznaczyły historię gier wideo, Doom zajmuje szczególne miejsce. FPS opracowany przez id Software, który ujrzał światło dzienne w 1993 roku, nie tylko odcisnął swoje piętno w pamięci graczy, ale także ustanowił - co jest rzadkością - fundamenty gatunku. Do tego stopnia, że tradycją stało się mówienie o Doomie, przywoływanie produkcji z wykorzystaniem widoku pierwszoosobowego i mechaniki tworzenia, która sprawiła, że reputacja Johna Carmacka i Johna Romero stała się tradycją.
Jeśli od połowy lat 90. seria Doom wyraźnie straciła swoją aurę, nadal istnieje wokół niej forma niezmiennego entuzjazmu, nostalgii. Nostalgia, której doskonale zdaje sobie sprawę każdy, z myślą o amerykańskim wydawcy Bethesda Softworks. Nie jest więc przypadkiem, że Doom, wydany zaledwie tydzień temu, 13 maja, od początku był przedstawiany jako „restart”. Albo powrót do podstaw, na który wielu graczy czekało od bardzo (też?) Lat. Mimo to pierwsze wydania tego FPS-a nie były przekonujące. I że więcej niż namacalna wątpliwość otaczała zatem ostatniego narodzonego z id Software.
Doom-like
Wątpliwości te id Software udaje się bardzo szybko rozwiać po uruchomieniu kampanii dla pojedynczego gracza. Potrzeba kilku minut, aby zorientować się, że amerykańskiemu deweloperowi udało się, gdy wiele innych studiów konsekwentnie zawodzi każdego roku. Szalona akcja okazuje się hipnotyzująca dla gracza, który bez zastanowienia znajduje się, łącząc elementy jeden po drugim, by zmiażdżyć potwory, które odważą się stawiać opór. Płynność ruchów graniczy z perfekcją, podobnie jak uczucie związane z użyciem broni. Jest to obserwacja, nieubłagana. Obecna jest surowa przyjemność, ta, która była siłą pierwszego odcinka. Zaciekłość starć też.Bo w Doom nie chodzi o finezję. Gra jest niezwykle surowa w sposobie przedstawiania śmierci wrogów. Te ostatnie dosłownie eksplodują pod kulami, pozostawiając części ich ciał do dekoracji ścian po przejściu. Tak było oczywiście już w 1993 roku, ale różnica techniczna odgrywa rolę w imponującym aspekcie walk. Istnieje jednak dość wyraźna paralela między tymi dwiema grami, jednak w tej brutalności, która odwołuje się do twoich najniższych instynktów.
